คุยกับแอคชัวรี – การประกันภัยรายย่อย (ไมโครอินชัวรันส์) ตอน ประเทศรอบข้างในแถบเอเชีย

คุยกับแอคชัวรี – การประกันภัยรายย่อย (ไมโครอินชัวรันส์) ตอน ประเทศรอบข้างในแถบเอเชีย

เป็นที่ทราบกันดีอยู่แล้วว่า Insurance หรือการประกันภัยนั้นเป็นการบริหารความเสี่ยงทางการเงินที่เข้าถึงประชาชนได้ดีที่สุดอีกวิธีหนึ่ง ซึ่งจะเป็นการโอนความเสี่ยงของผู้ซื้อประกัน (ในภาษาประกันจะเรียกว่า “ผู้เอาประกันภัย”) ไปสู่ผู้ขายประกัน (ซึ่งในที่นี้ก็คือบริษัทประกันภัย) โดยเมื่อเกิดความเสียหายทางการเงินเกิดขึ้น (ไม่ว่าจะเป็นรถชน มีคนตาย หรือเจ็บไข้ได้ป่วย) บริษัทประกันภัยก็จะจ่ายเงินให้ตามเงื่อนไขที่ระบุไว้ในสัญญา ทั้งนี้ก็เพื่อชดเชยความสูญเสียทางการเงินของผู้เอาประกันภัยนั่นเอง

ประเทศในแถบเอเชียจึงมีการผลักดัน “การประกันภัยรายย่อย” นี้กันอย่างมาก เพราะโดยทั่วไปแล้ว ภาครัฐจะตระหนักถึงความสำคัญในการทำประกันภัยของประชาชนในประเทศตัวเองเป็นอย่างดี เพื่อให้สวัสดิการทางสังคมของประเทศเกิดเสถียรภาพและแบ่งเบาภาระของภาครัฐในอนาคต

ดังจะเห็นได้ว่าประเทศฟิลิปปินส์มีประชาชนในระดับรากหญ้าและมีกำลังในการซื้อประกันภัยไม่ถึง โดยคนในประเทศฟิลิปปินส์มีการจ่ายเบี้ยประกันภัยเฉลี่ยแค่ 600 บาทต่อคน เมื่อเทียบกับประเทศไทยที่มีเบี้ยประกันภัยเฉลี่ยประมาณ 5,000 บาทต่อคน จึงไม่เป็นที่แปลกใจเลยว่าหน่วยงานภาครัฐของประเทศฟิลิปปินส์ต้องหันมาผลักดันประกันภัยรายย่อยกันอย่างจริงจัง เพื่อให้ประชากรในประเทศมีการประกันภัยกันอย่างทั่วถึง

ส่วนประเทศอินโดนีเซียก็ไม่แพ้กัน เนื่องจากคนในประเทศอินโดนีเซียมีการจ่ายเบี้ยประกันภัยเฉลี่ย 1,200 บาทต่อคน จึงทำให้ตลาดประกันภัยรายย่อยเป็นอะไรที่น่าจับตามองอยู่ไม่น้อยสำหรับประเทศนี้ และมีแนวโน้มจะเติบโตขึ้นในอนาคต ซึ่งคาดว่าภาครัฐจะผลักดันให้โตไปข้างหน้าอย่างแน่นอน

และประเทศที่มองข้ามไปไม่ได้เลยก็คือประเทศอินเดีย ที่มีการพัฒนารูปแบบประกันภัยรายย่อยไปไกล โดยในปี 2002 ทางหน่วยงานภาครัฐในประเทศอินเดียได้มีการปฏิวัติประกันภัยรายย่อย โดยให้กลายเป็นข้อกำหนดทางกฎหมายสำหรับบริษัทประกันภัยไปในแง่ที่ว่าบริษัทประกันภัยในแต่ละแห่งจะต้องมีสัดส่วนของการขายแบบประกันภัยรายย่อยไม่น้อยกว่าที่กำหนดไว้ในข้อกำหนดกฎหมาย ซึ่งก็ส่งผลให้ตลาดประกันภัยรายย่อยเติบโตขึ้นได้อย่างก้าวกระโดด แต่ก็ยังผลให้ภาพรวมของธุรกิจประกันภัยได้รับผลกระทบไปบ้างจากการจำกัดโควตาแบบนี้

นอกเหนือไปจากวิธีการบังคับภาคธุรกิจให้ขายแบบประกันภัยรายย่อยแล้ว การให้การสนับสนุนเพื่อขยายช่องทางการจัดจำหน่ายนั้นก็มีให้เห็นอยู่บ่อย เช่น การที่บังคับพ่วงแบบประกันภัยรายย่อยไปกับสินค้าของเกษตรกรไปเลย ทำให้เกษตรกรหรือคนที่ซื้อสินค้าของเกษตรกรต้องซื้อประกันภัยรายย่อยไปด้วย ยกตัวอย่างเช่น การขายประกันภัยรายย่อยพ่วงปุ๋ย เป็นต้น

หรือการอาศัยเทคโนโลยีเข้าช่วย ไม่ว่าจะเป็นการซื้อประกันภัยรายย่อยผ่านทางโทรศัพท์ โดยโทรไปที่ call center และให้ตัดเงินค่าเบี้ยประกันภัยผ่าน sim card เป็นต้น และบางครั้งก็สามารถเอาไปพ่วงกับค่าน้ำ ค่าไฟ หรือค่าไปรษณีย์ เพื่อความสะดวกในการให้ประชาชนเข้าไปซื้อได้ง่ายก็มี

การประกันภัยรายย่อยของประเทศไทยนั้นไม่ได้มีการบังคับภาคธุรกิจให้ขาย แต่เป็นไปด้วยความสมัครใจ โดยทางสำนักงานคณะกรรมการกำกับและส่งเสริมการประกอบธุรกิจประกันภัย (คปภ.) ได้สนับสนุนและส่งเสริมภาคธุรกิจในหลายๆ ด้าน ไม่ว่าจะเป็น การประชาสัมพันธ์ตัวสินค้าแบบประกันภัยให้กับภาคธุรกิจ การออกใบรับรองการประกันภัยแทนที่จะต้องพิมพ์กรมธรรม์ทั้งเล่ม การจัดหาช่องทางการจัดจำหน่ายเพิ่มเติมตามร้านสะดวกซื้อหรือเคาน์เตอร์เซอร์วิสตามห้างทั่วไป รวมไปถึงการยกเว้นการสอบใบอนุญาตการขายแบบประกันภัยรายย่อย เป็นต้น

นวัตกรรมสำหรับแบบประกันภัยรายย่อยนั้นมีส่วนสำคัญที่จะผลักดันให้แบบประกันรายย่อยนั้นประสบความสำเร็จได้ ปัจจัยหลักที่เหมือนกันทุกประเทศก็คือต้องทำให้มีปริมาณยอดขายที่เยอะเพื่อจะได้มีเบี้ยประกันภัยที่ถูก ซึ่งแต่ละประเทศก็จะมีวิธีการพ่วงกับวัฒนธรรมหรือโครงสร้างพื้นฐานที่ประเทศของตนเองมีกัน ส่วนสำหรับประเทศไทยนั้นการขายประกันภัยรายย่อยพร้อมสลากกินแบ่งรัฐบาลนั้น อาจจะเป็นนวัตกรรมใหม่ ที่ทำให้ประเทศอื่นต้องตกตะลึงก็เป็นได้ ไม่ว่าจะเป็นวิธีการที่พ่วงกับการไปรษณีย์ การไฟฟ้า การประปา Call Center หรือพ่วงกับปุ๋ย ก็คงจะชิดซ้าย เพราะงานนี้หวยคงลอยลำและอยู่คู่กับคนไทยมาอย่างแนบแน่นอยู่แล้ว จริงไหมครับ

 ·         [ พิเชฐ เจียรมณีทวีสิน (ทอมมี่) – ปัจจุบันดำรงตำแหน่งรองประธานบริษัทเอไอเอ รองนายกสมาคมนักคณิตศาสตร์ประกันภัยแห่งประเทศไทย และประธานคณะอนุกรรมการคณิตศาสตร์ประกันภัยของสมาคมประกันชีวิตไทย ]