การันตีรายได้ปีละ 6 ล้าน

การันตีรายได้ปีละ 6 ล้าน

เคยมีคนตั้งคำถามกับผมขึ้นว่านักคณิตศาสตร์ประกันภัยมีรายได้ถึงปีละ 5 ล้านไหม ซึ่งคำถามนั้นได้ถูกถามขึ้นในงานเปิดตัวหลักสูตรนานาชาติสำหรับหลักสูตรคณิตศาสตร์ประกันภัยของมหาวิทยาลัยแห่งหนึ่ง

เป็นคำถามที่น่าสนใจซึ่งไม่น่าจะมีคำตอบให้ครับ แต่เพื่อเป็นการกระตุ้นให้น้องๆ นักเรียนที่เข้ามาฟังในงานนั้นได้ตระหนักถึงความสำคัญและประโยชน์ของการเรียนคณิตศาสตร์ ผมจึงได้แอบแง้มเอาข้อเท็จจริงมาเล่าให้ฟังเป็นกรณีพิเศษ

ในวันนั้น ผมได้ตอบไปว่า “การที่จะมีรายได้ถึงปีละ 5 ล้านนั้นก็อาจจะเป็นไปได้ ถ้านักคณิตศาสตร์ประกันภัยเหล่านั้นได้สอบผ่านมาตรฐานระดับสากลจนมีคุณวุฒิถึงขั้นเฟลโล่ ซึ่งก็คงมีรายได้อย่างน้อย 6 หลักต่อเดือน

บางคนอาจจะได้มากกว่าหรือน้อยกว่า 5 ล้านก็ได้ ทั้งนี้ก็ต้องขึ้นกับความสามารถของแอคชัวรีแต่ละคน แต่อย่างน้อยการที่จะได้ถึงจุดๆ นี้นั้น ประสบการณ์จากการทำงานจะเป็นปัจจัยสำคัญ รายได้ 5 - 6 ล้านบาทต่อปี จึงอาจจะไม่เป็นเพียงแค่ความฝันถ้านักคณิตศาสตร์ประกันภัยเหล่านั้นมีคุณวุฒิและประสบการณ์ที่สั่งสมมามากพอ”

สรุปง่ายๆ คือ “การันตีรายได้ 6 หลักต่อเดือนถ้าเป็นเฟลโล่ แต่ก็สามารถฝันถึง 5 ล้านต่อปีได้ ถ้าเจ๋งจริง”

แต่อาจจะมีการสื่อสารกันผิดพลาด ไหงกลายเป็นที่มาของข่าวในหนังสือพิมพ์ว่า “การันตี 6 ล้าน” ไปได้ก็ไม่ทราบครับ สำหรับในประเทศจีนก็เคยมีข่าวลักษณะนี้ที่ลงว่า “แอคชัวรี (นักคณิตศาสตร์ประกันภัย) ในประเทศจีนจะมีรายได้ถึงเดือนละแสนหยวน (ประมาณ 5 แสนบาท)”

อาจจะจริงสำหรับบางคน แต่ไม่ได้จริงสำหรับทุกคนครับ – พิเชฐ เจียรมณีทวีสิน (ทอมมี่)

โอกาสที่สอง

กฎเทอร์โมไดนามิกส์ทางฟิสิกส์ข้อหนึ่งอธิบายว่า เมื่อทำชามตกแตก มันจะไม่ย้อนกลับกลายเป็นชามดี

ถ้าย้อนเวลากลับไปในอดีตได้ หลายคนคงอยากแก้ไขการกระทำหลายอย่างในอดีตของตน

จะไม่เลือกเรียนคณะนี้ จะไม่ทำงานกับบริษัทนั้น

จะไม่แต่งงานกับผู้ชาย (เฮงซวย) คนนั้น จะไม่จีบหญิงสาว(ซึ่งตอนนี้เป็นอีแก่) คนนี้ ฯลฯ

ความถวิลหา “โอกาสที่สอง” อาจฝังอยู่ในอนุสติของคนทั่วไปโดยไม่รู้ตัว เป็นความรู้สึกดีอย่างหนึ่งเมื่อคิดว่า

บางทีสิ่งเลวร้ายที่เกิดกับเราในตอนนี้เป็นเพียงฝันร้าย เมื่อตื่นขึ้นเรื่องร้ายๆ ก็หายไป

ลองคิดดู หากโลกนี้มีเครื่องเดินทางย้อนเวลาจริง ทุกๆ คนก็พากันไปแก้ไขอดีต จนไม่มีใครก้าวไปข้างหน้า เพราะมัวแต่ยุ่งกับอดีต

โดยหวังว่ามันจะทำให้ชีวิตของตนสมบูรณ์ขึ้น

ความจริงคือ คุณรู้ได้อย่างไรว่า หากคุณสามารถย้อนเวลาและเลือกไม่เดินไปทางซ้าย สามารถไปทางขวาแทน

ผลลัพธ์ที่ตามมาจะดีกว่าเมื่อคุณไปทางซ้าย? และหากมันไม่ดีกว่า คุณยังจะขอโอกาสที่สาม สี่ ห้า... อีกไหม?

หากเราไม่สามารถยอมรับผลที่ตามมาของการตัดสินใจแต่ละครั้ง เราคงร้องหา “โอกาสที่สอง”ตลอดชีวิตไม่มีที่สิ้นสุด

มนุษย์เราเป็นสัตว์โลกที่ไม่เคยพอ ยากนักที่หาคนที่พอใจในสิ่งที่ตนมีอยู่ง่ายๆ

หากบ้านของเพื่อนใหญ่กว่าของเรา เราก็อยากจะมีบ้านใหญ่เท่าหรือใหญ่กว่าของเขา หากเห็นคนอื่นเก่งมาก เราก็อยากเก่งเท่า หรือเก่งกว่าเขา

แต่เราไม่มีทางย้อนกลับไปแก้ไขทุกสิ่งที่ล่วงเลย

“โอกาสที่สอง” นั้นมีจริง แต่มันไม่มาหาเรา เราต้องสร้างขึ้นมาเอง

ความจริงก็คือไม่มีเครื่องเดินทางย้อนเวลา ความจริงก็คือ เราเหลือแต่ปัจจุบันกับอนาคต เราคงต้องทำดีที่สุดจากสิ่งที่เรามี

นักแสดงหญิง ตาลลูลาห์ แบงก์เฮด กล่าวว่า “ถ้าข้าพเจ้ามีชีวิตอีกสักครั้งหนึ่ง ข้าพเจ้าจะทำความผิดพลาดอย่างเดียวกัน เพียงแต่ว่าเร็วขึ้น”

เอลเบิร์ต ฮับบาร์ด นักเขียน บรรณาธิการ คนพิมพ์หนังสือ ชาวอเมริกัน ผู้สร้างตัวจากความยากจน เคยกล่าวว่า

“ความผิดพลาดใหญ่หลวงที่สุดที่คุณทำได้ในชีวิต คือ การกลัวอย่างต่อเนื่องว่าคุณจะทำความผิดพลาด”

ในการเล่นดนตรี ทุกครั้งที่นักดนตรีเล่นผิดโน้ตและหยุดเล่น คนฟังจะจับได้ทันทีว่าเขาพลาด

แต่หากเขาเล่นต่อไป โดยพลิกแพลงโน้ตที่เล่นผิดต่อไป เพลงนั้นนอกจากจะไม่ล่มกลางคัน อาจจะกลายเป็นเพลงที่คนชอบกว่าเดิม

ประติมากรที่มีฝีมือ เมื่อพลาดพลั้งทำบางส่วนของรูปสลักหินอ่อนหัก จะพลิกแพลงแบบที่สลักโดยไม่ต้องนับหนึ่งใหม่

ชีวิตก็เช่นรูปสลักที่บางครั้งบิ่นหัก

ป่วยการตำหนิความผิดพลาดที่ผ่านพ้นไปแล้ว

ไร้ประโยชน์ที่จะระทมทุกข์กับอดีตที่ไม่สวยงาม

ชีวิตที่ผิดพลาดยังดีกว่าชีวิตที่ไม่ทำอะไรเลย

อย่าขับรถไปข้างหน้าด้วยเกียร์ถอยหลัง

ผิดเป็นครู เรียนรู้อดีต ก้าวไปในอนาคต

(ข้อมูล:  หนังสือเสริมกำลังใจชุด 2 “ความฝันโง่ๆ” โดย วินทร์ เลียววาริณ)

Actuarial Talk – ประสบการณ์จากเทศกาลปีใหม่ในฮ่องกง

Actuarial Talk – ประสบการณ์จากเทศกาลปีใหม่ในฮ่องกง

พิเชฐ เจียรมณีทวีสิน (ทอมมี่) FSA, FIA, FSAT, FRM

เทศกาลคริสต์มาส

เป็นที่รู้กันอยู่สำหรับคนฮ่องกงอยู่แล้วว่า ตัวอาคารต่างๆ ในฮ่องกงจะเริ่มประดับประดาด้วยไฟและตกแต่งด้วยข้อความต่างๆ เพื่อให้เข้ากับเทศกาลคริสต์มาสและปีใหม่ในแต่ละปี และก็เป็นช่วงหน้าเที่ยวไม่ว่าจะเป็นช้อปปิ้งหรือเดินชมทิวทัศน์เหมือนเดิม

ปกติแล้วพวกเขาจะเริ่มเอาเสื้อผ้าหน้าร้อนเข้ากรุ แล้วเอาเสื้อแขนยาวกับเสื้อหนาวมาใส่เข้าตู้เสื้อผ้า (ถ้ามี) แต่ก็คุ้มค่ารอเพราะบรรยากาศก็ดีเหมือนทุกๆ ปีที่ผ่านมา

วันหยุดประจำเดือนธันวาคมนั้นจะมีแค่คริสต์มาสอีฟ (วันก่อนวันคริสต์มาสหนึ่งวัน) และวันคริสต์มาสเท่านั้น ส่วนวันปีใหม่นั้นจะหยุดแค่วันที่ 1 มกราคม แค่วันเดียว ดังนั้นวันที่ 31 ธันวาคมนั้นถ้าไม่ลาหยุดพักร้อนกัน ก็คงยังทำงานกันอยู่ แต่เนื่องจากฮ่องกงได้รับอิทธิพลจากทางตะวันตกมาก พูดในอีกนัยหนึ่งก็คือมีคนจากแถบตะวันตกเข้ามาในงานอยู่ในฮ่องกงกันซะมาก พวกเจ้านายทั้งหลายจะหยุดลาพักร้อนยาวเพื่อกลับไปบ้านเกิดตัวเองในช่วงคริสต์มาสนี้เอง เดือนธันวาคมจึงเต็มไปด้วยบรรยากาศวันหยุดเพื่อการพบปะสังสรรค์กับเพื่อนๆ และครอบครัว

ปกติแล้วเราจะเริ่มเห็นต้นคริสต์มาสอยู่ตามห้างและตัวตึกต่างๆ ก่อนล่วงหน้าประมาณเดือนนึง ทั้งนี้ขึ้นอยู่กับอากาศที่จะหนาวเร็วหรือหนาวช้า เอาเป็นว่าถ้าเริ่มเห็นคนเอาผ้าพันคอใส่เดินนอกบ้านเมื่อไร ช่วงนั้นจะสังเกตเห็นต้นคริสต์มาสจะเริ่มถูกนำมาจัดวางและตกแต่งซักประมาณหนึ่งอาทิตย์เห็นจะได้ โดยเฉพาะต้นยักษ์ใหญ่ที่อยู่บริเวณ Financial Hub ในเขต Central นั้นจะต้องใช้เวลาในการวางแผนและตกแต่งนานที่สุด (แต่รับรองว่าเสร็จทันตามกำหนดการแน่) เวลาที่คนเดินไปทำงานตอนเช้าและกลับบ้านแถวนั้นทีไร จะเห็นความอลังการของต้นคริสต์มาสต้นนี้ทุกที ซึ่งจากในรูปจะเห็นได้ว่าตึกข้างหลังจากซ้ายไปขวาคือโรงแรมแมนดาริน ตึกจาดีนเฮาส์ แล้วก็ตึก IFC 2 (International Financial Center 2) อยู่เป็นฉากด้านหลัง สำหรับความสูงของตึกที่เป็นฉากหลังนั้น คงไม่ต้องบอกครับว่าสูงแค่ไหน ตอนกลางวันจะเป็นย่านทำงานที่เป็น Financial Hub ตามปกติ แต่พอตกกลางคืนบริเวณนั้นจะกลายเป็นแหล่งของนักท่องเที่ยวให้มาถ่ายรูปกัน ซึ่งเค้าจะใช้ชื่อว่า Santa’s Town บริเวณนี้จะอยู่ตรงกลางระหว่างตึก HSBC, Standard Charter, Prince building, Mandarin Hotel, Citibank, Bank of China, และ AIA Central เป็นต้น เรียกว่าตอนที่ผมเคยทำงานอยู่แถวนั้น ได้เดินผ่านทุกครั้งที่กลับบ้านทุกที (จะบอกว่ากว่าจะสามารถออกจากที่ทำงานได้ ฟ้าก็มืดแล้วก็กะไรอยู่)

เทศกาลตรุษจีน

 “กง – เห – ฝัด – ชอย” เป็นคำกล่าวทักทายต้อนรับกันของชาวฮ่องกงในช่วงปีใหม่ของจีนนี้ เครือๆ เดียวกับ “ซินเจียอยู่อี่ ซินนี้ฮวดไช้” ของคนแต้จิ๋วในไทยเราแหละครับ

ปีนี้เพิ่งจะฉลองปีใหม่ไม่ทันหายเหนื่อย ก็ย่างเข้าวันตรุษจีนไปซะแล้ว คนฮ่องกงที่นั่นจะเรียกว่า Lunar New Year และบางครั้งเราจะเขียนย่อว่า CNY (Chinese New Year) ก็มี ซึ่งถ้าปีไหนค่อนข้างโชคดีที่วันหยุดราชการตรงกับวันจันทร์ถึงวันพุธ ก็เท่ากับว่าได้หยุดสามวันรวด (เพราะโดยปกติในฮ่องกงแล้ว ถ้าวันหยุดราชการไปทับกับวันเสาร์แล้วจะไม่มีวันหยุดชดเชยให้) คนที่ไม่ใช่คนฮ่องกงก็เลยวางแผนกลับบ้านหรือเที่ยวกันเหมือนเคย

ถ้าจะนึกกันถึงวันตรุษจีน คนไทยเชื้อสายจีนก็คงนึกถึง “อั่งเปา” ที่แปลว่าซองสีแดง เป็นอันดับแรก แล้วก็ไม่ผิดที่คิดแบบนี้หรอกครับ เพราะนี่เป็นธรรมเนียมแต่เดิมมาของคนจีน จะต่างกันเสียก็ตรงรายละเอียดเล็กน้อย อย่างเช่น ใครจะเป็นคนให้ใคร แล้วใส่ซองกันประมาณไหน ซึ่งโดยปกติแล้ว คนฮ่องกงที่จะแจกซองแดงได้ก็คือคนที่แต่งงานแล้วเท่านั้น (ส่วนซองขาวไล่ออกนั้น ไม่ว่าเจ้านายเชื้อชาติไหนก็แจกได้) ต่างกับคนไทยเชื้อสายจีนที่จะแจกซองกันเมื่อเริ่มทำงานหาเงินเองได้ หรือแต่งงานไปแล้ว

“อย่างนี้คนที่แต่งงานแล้วก็เสียเปรียบน่ะสิ” นี่คือสิ่งที่ผมฉุกคิดขึ้นมาได้ แต่ความจริงแล้ว เวลาที่จะไปเป็นแขกในงานแต่งงานนี่เค้าต้องใส่ซองกันหนักเหมือนกัน (ตั้งแต่ 300 เหรียญ, 500 เหรียญ, และ ถึง 800 เหรียญฮ่องกงเลยทีเดียว) คิดเสียว่าช่วงตรุษจีนเป็นช่วงเอาคืน เพราะซองปกติที่ได้จากเพื่อนร่วมงานก็จะอยู่ที่ 20 เหรียญเท่านั้น (แต่บางทีก็มีโอกาสได้ถึง 500 – 1000 เหรียญจากผู้ใหญ่บ้างก็มี) เพราะผมยังไม่แต่งงานจึงไม่ต้องแจกให้ทุกคน ให้แต่เฉพาะลูกน้องที่ทำงานให้เราเท่านั้นก็พอ แต่อย่าให้จำนวนที่มีเลข 4 อยู่นะครับ เพราะมันถือเป็นตัวเลขที่ไม่ดีของคนจีนเค้า (เพราะไปพ้องกับคำอ่านว่า “เส” ซึ่งแปลว่า “ตาย”) ส่วนตัวเลขที่ดีคือเลข 8 ซึ่งอ่านว่า “ปัด” (ซึ่งคำอ่านไปพ้องกับความหมายที่แปลว่าความโชคดี) ดังนั้น เวลาซื้ออพาร์ทเมนต์ชั้นที่มีตัวเลขลงท้ายด้วยเลข 4 ก็จะได้ถูกเป็นพิเศษ ส่วนชั้นที่มีตัวเลขลงท้ายด้วยเลข 8 นั้นก็จะมีราคาขยับสูงขึ้นมากว่าชั้นอื่นๆ

แล้วก็อย่างที่พอทราบกันอยู่ครับว่าในช่วงตรุษจีนนั้นเป็นช่วงที่บรรดาเหล่าญาติพี่น้องจะมารวมตัวกัน ซึ่งก็มีการจุดธูป กินหมูเห็ดเป็ดไก่ไปตามเรื่องตามราวเหมือนในประเทศไทยเรา แต่สิ่งที่จะต้องระวังเอาไว้สำหรับคนที่ทำอาหารกินเองไม่เป็นก็คือ การที่บรรดาร้านค้าต่างๆ จะปิดทำการเช่นกัน เพราะฉะนั้นการจะหาอาหารกินในช่วงนั้นจึงค่อนข้างทำได้ยาก ต้องอาศัยการซื้อของมาตุนเพื่อปรุงอาหารทำกินเองประทังไปวันๆ จนกว่าจะพ้นช่วงตรุษจีน แต่เมื่ออยู่ๆ ไปก็ชินเอง แถมได้ฝึกตัวเองไปในตัวด้วย (ไม่รู้ฝึกวิธีปรุงอาหาร หรือ ฝึกลิ้นให้ชินกับรสชาติอาหารที่ทำเอง) แต่เอาเป็นว่าคงจะชินไปเองแล้วกันครับ

ในทุกๆ ปี ก็จะมีงานเทศกาลที่จัดในช่วงตรุษจีน ซึ่งจะเรียกว่าเป็นงานวัดก็ไม่เชิง เพราะมีบรรดาาร้านค้ามาตั้งขายของที่ลานกันแน่นไปหมด คนก็จะแน่นมากๆ แน่นอย่างที่ไม่เคยได้เห็นมาก่อน เป็นปรากฎการณ์ที่น่าจับตามองดีๆ แต่เนื่องจากอากาศในช่วงงานนี้จะหนาว เพราะซะนั้นก็อาจทำให้รู้สึกไม่แออัดมากนัก และในสมัยนั้น ผมก็ไปอยู่ทุกปีเพราะมันน่าสนใจดี สินค้าแต่ละอย่างนั้นมีเอกลักษณ์เฉพาะตัวแล้วจะนำมาขายในงานนี้เท่านั้น แล้วเอกลักษณ์ที่ว่านี้ก็คือการเล่นคำในการเรียกสิ่งของสิ่งนั้นให้มีเสียงพ้องกับคำอวยพรที่เป็นภาษาจีนของปีนั้นๆ ยกตัวอย่างเช่น ในปีที่เป็นปีมังกร ก็จะมีสินค้าที่เกี่ยวกับมังกรออกมาเต็มไปหมด แล้วสินค้าที่ขาดไม่ได้ก็คือเครื่องประดับที่เขียนตัวอักษรจีนที่ให้โชคลาภ อย่างมีอยู่ปีนึงก็ได้คว้าเอาหมอนที่เขียนคำว่า “โชคดี” มา ซึ่งก็ใช้ได้ดีจริงๆ และตอนนี้ก็คงจะหาซื้อที่ไหนก็ไม่ได้อีกแล้ว

ช่วงเวลาของการทำงานในเดือนที่มีเทศกาลตรุษจีนนี้ จึงเหมือนหยุดอยู่กับที่ โดยเฉพาะอย่างยิ่งกับประเทศที่มีวัฒนธรรมจีนเยอะ อย่างเช่น สิงคโปร์ มาเลเชีย ฮ่องกง ไต้หวัน อินโดนีเชีย และจีน ทุกๆ คนในที่ทำงานก็จะอยู่ช่วง holiday mood กันซะหมด แต่อาจจะผิดกับประเทศอินเดียที่เคยทำงานด้วยแล้วจะดูคึกคักเป็นพิเศษ และสำหรับคนที่มีหน้าที่รับผิดชอบประเทศในแถบเอเชียแปซิฟิค ซึ่งไม่ใช่ดูแลแค่ประเทศใดประเทศหนึ่ง ก็เป็นอันว่าอดมี holiday mood เหมือนคนอื่นเลย

“ซัน – ไถ – กิ่ง – ห่อง” (ขอให้สุขภาพแข็งแรง) คำเหล่านี้ต้องฝึกไว้ใช้เวลารอรับอั่งเปาในสมัยที่อยู่ฮ่องกงครับ ถึงจะยากแค่ไหนก็จำเข้าหัวได้เอง (ฮา...)

ไฟแช็คกับไฟฉาย... ในการสอบเป็นมืออาชีพหรือเรียนต่อโทในโลกแบนๆ ใบนี้

ไฟแช็คกับไฟฉาย... ในการสอบเป็นมืออาชีพหรือเรียนต่อโทในโลกแบนๆ ใบนี้

พิเชฐ เจียรมณีทวีสิน (ทอมมี่) FSA, FIA, FSAT, FRM, MBA, MScFE (Dist), B.Eng (Hons)

หลายคนคิดว่าเรียนต่อปริญญาโทหรือปริญญาเอกไปเถอะ แล้วจะดีเอง... แต่ก็มีบางคนที่ไม่เห็นด้วยกับสิ่งเหล่านี้ทั้งหมด โดยเฉพาะกับคนที่มีประสบการณ์จากการทำงานซึ่งอาจได้ไปทำงานในหลายๆ ประเทศและรับรู้ทัศนคติของคนทำงานในประเทศนั้นๆ มาพอสมควร สิ่งที่กำลังจะเขียนต่อไปนี้จึงอาจจะสะท้อนถึงความคิดของคนบางคน แต่ก็อาจจะขัดต่อค่านิยมหรือความรู้สึกของอีกบางคนอยู่บ้าง อย่างไรก็ตาม เราคงจะหลีกเลี่ยงกระแสเรียกร้องของตลาดแรงงานในต่างประเทศและแนวโน้มที่กำลังจะระบาดในตลาดแรงงานภายในประเทศไม่ได้ การคิดและคาดการณ์แนวโน้มของตลาดแรงงาน

ขึ้นชื่อว่าไฟก็เป็นสิ่งที่เปรียบเสมือนแสงสว่างเป็นเครื่องมือเพื่อส่องนำทางไปสู่ความสำเร็จไม่ว่าจะเป็นอนาคตหรือหน้าที่การงาน แต่ไฟแบบไหนนี่สิที่น่าจะมีประโยชน์และตรงกับความต้องการในตลาดมากกว่า ไฟแช็คนั้นจุดขึ้นมาแล้วก็จะเอาไว้ใช้เฉพาะที่ เพื่อเอาไว้จุดฟืนจุดไฟ หรือให้ความอบอุ่น แล้วนำมาใช้ประโยชน์ได้โดยตรงได้เหมือนกับการสอบเป็นมืออาชีพเฉพาะทาง  ส่วนไฟฉายนั้นเป็นแสงสว่างที่สาดส่องเพื่อกวาดไปทั่วทำให้เห็นทางเดินไปข้างหน้าได้ง่ายขึ้นและก็มีโอกาสขยับขยายได้ง่ายขึ้น เหมือนกับการเรียนต่อเอาดีกรีปริญญาเพิ่มเติม แล้วแบบไหนมีประโยชน์กว่ากันล่ะ ระหว่างไฟแช็คกับไฟฉาย

เพราะเวลาคนเราก็มีเท่ากัน คงจะเลือกเอาไฟแช็คหรือไฟฉายได้อย่างใดอย่างนึงเท่านั้น เพราะกว่าจะได้มันมาอายุก็มีสิทธิ์อยู่แถวสามย่าน ปาเข้าไปสามสิบแล้ว แถมหักโหมเกินไปอายุจะสั้นไปซะเปล่าๆ นี่ยังไม่นับรอยเหี่ยวที่เพิ่มบนใบหน้า

ในปัจจุบันคุณวุฒิ (qualification) ทางการศึกษาเป็นใบเบิกทางของความเป็นมืออาชีพที่ใช้ได้ทั้งชีวิต เหมือนที่คนเขาบอกว่า ทรัพย์สินที่อยู่ติดตัวกับคนเราได้ทั้งชีวิตคือวิชาความรู้ที่ติดตัวไม่สามารถมีใครแย่งไปจากเราได้ เอาเป็นว่าในโลกยุคนี้ ถ้าไม่มี qualification ก็คงจะหางานดีๆ ได้ยาก จึงไม่แปลกเลยที่เด็กนักเรียนจะแย่งกันสอบเอนทรานซ์เพื่อให้ได้เรียนมหาวิทยาลัยที่ดีๆ เพื่อที่จะให้ได้ประกาศนียบัตรตอนที่จบออกมาเป็นตัวนำทางสู่ความสำเร็จในก้าวต่อไปได้  ขอกล่าวเล็กน้อยสำหรับเป็นข้อเตือนใจเล่นๆ นะครับว่ามันเป็นเพียงแค่ก้าวต่อไปจริงๆ เพราะการสอบเอ็นทรานซ์ได้ ไม่ได้หมายถึงการการันตีความสำเร็จเสมอไป มันเพียงแค่ทำให้ความสำเร็จที่ฝันเอาไว้ ใกล้ความจริงมากขึ้นเท่านั้นเอง

เคยทราบหรือไม่ว่าคุณวุฒิ หรือ ที่เรียกกันว่า qualification นั้นสามารถแบ่งได้เป็น 2 แบบ หลายๆ คน คงแต่จะคิดว่า ฉันจบปริญญา หรือ เอาปริญญาสูงๆ เข้าไว้ก็พอ ไม่เห็นต้องคิดอะไรมาก แต่จริงๆ ไม่ใช่ครับ เพราะว่าในโลกข้างนอก (ประเทศไทย) นั้นเขาเห็นความสำคัญของปริญญาน้อยลงทุกปี สาเหตุนึงก็คือ มีคนจบปริญญาสูงขึ้นจนกลายเป็นเรื่องธรรมดาไปแล้ว ถ้าท่านไปเห็นพนักงานในองค์กรใหญ่ๆ จะเห็นว่ามันไม่เป็นการยากเลยที่จะรับคนจบปริญญาโทหรือเอกมาทำงาน ไม่ว่าจะจากในประเทศหรือนอกประเทศ  คำถามก็คือว่าแล้วอะไรที่มันมีนอกเหนือไปจากปริญญาหรือไฟฉายที่มีได้ล่ะ

Qualification นั้นสามารถจำแนกออกเป็น academic qualification (ไฟฉาย) กับ professional qualification (ไฟแช็ค)

1. academic qualification นั้นก็คือ ขั้นของการจบปริญญา ไม่ว่าจะเป็นตรี โท หรือ เอก ซึ่งเป็นตัวบ่งบอกถึงดีกรีความสามารถในหมวดที่เรียนไป  เช่น วิศวกรรมศาสตร์, การเงินการบัญชี, เศรษฐศาสตร์, อักษรศาสตร์ เป็นต้น  คนที่จบปริญญาเขาจะถือว่ามีความรู้เกี่ยวกับศาสตร์นั้นๆ (specific body of knowledge) อยู่ในระดับหนึ่งๆ

ผมจะเห็นคอมเม้นต์จากหลายๆ องค์กรว่าเขาไม่ค่อยอยากจะจ้างนักเรียนปริญญาตรีที่จบจากมหาวิทยาลัยดังๆ เท่าไร เพราะพวกเขาเหล่านี้จะอยากไปเรียนต่อปริญญาโทแล้วก็ลาออกเข้าซักวัน อันนี้เป็นความจริงครับ ผมลองมานึกดูแล้วก็เศร้าสำหรับค่านิยมของคนไทยเหมือนกัน เด็กจบใหม่จะเห็นว่าการทำงานในระดับปริญญาตรีเป็นแค่การทำงานเล่นๆ เพื่อค้นหาตัวเองบ้างล่ะ หรือไม่ก็เพียงเพราะคณะที่ต้องไปเรียนต่อเขากำหนดเอาไว้ว่าจะต้องมีประสบการณ์ทำงานมาก่อนจึงต้องทำงานไปงั้นๆ ก็มี ซึ่งสิ่งเหล่านี้เป็นสูตรสำเร็จที่คนไทยเคยใช้ต่อๆ กันมาครับ และกว่าจะเริ่มตั้งต้นทำงานกันได้ ก็มีอายุเยอะไปตามกันๆ แล้ว ทีนี้ทางบริษัทก็ไม่แพ้กัน พอเห็นอย่างนั้นแล้วจึงให้ความสำคัญกับเด็กปริญญาตรีน้อยลง แล้วหันมาจ้างปริญญาโทมากขึ้น (แต่เงินเดือนตั้งต้นอาจจะไม่ต่างกับปริญญาตรีมาก) มันก็เข้าหลัก demand กับ supply ด้วยแหละครับ เมื่อมีคนจบโทมาให้บริษัทเลือกมากขึ้น บริษัทก็ยิ้มแปร้ ทั้งที่จริงแล้วความรู้และประสบการณ์อาจจะไม่ได้ต่างจากเด็กที่จบมาจากปริญญาตรีก็ได้ เพียงแต่บริษัทหรือนายจ้างเขาอาจจะอุ่นใจมากกว่าว่าเด็กจบปริญญาโทคงจะไม่ลาออกไปเรียนต่อที่ไหน เลยสามารถให้เงินเดือนได้มากกว่าเด็กไทยที่จบปริญญาตรี

แต่ทว่าสิ่งที่น่าสนใจไปกว่านี้ก็คือ ในประเทศอื่นๆ ไม่ว่าจะเป็นสิงคโปร์ ฮ่องกง หรืออเมริกานั้น ปริญญาโทไม่ได้มีความหมาย (perceived value) มากเท่าบ้านเรา ผมไม่เคยได้ยินแม้กระทั่งคำว่า “โห คนนี้เขาจบโทนะ” หรือ “คนนี้เขาจบเอกนะ” จากคนต่างประเทศ ซึ่งคนไทยก็ชอบตบท้ายว่า “คนนี้เขาจบเมืองนอก” ด้วย คนไทยบางคนกว่าจะได้มาเจอของจริงจากชีวิตการทำงานก็ได้เสียเวลาผ่านไปเกือบครึ่งค่อนชีวิตแล้ว แต่ที่ประเทศอื่นๆ เท่าที่ผมได้มีโอกาสไปสัมผัสวิธีคิดวิธีทำงานเขานั้น ปกติเขามักจะถามกันว่า “คุณเคยทำอะไรสำเร็จมาแล้วในชีวิตบ้าง” กันมากกว่าการไปอวดอ้างปริญญาใส่กัน

ถ้าจะกล่าวกันจริงๆ แล้ว ปัญหาที่เป็นภาพรวมสำหรับเมืองไทยก็คือคนไทยยึดติดกับค่านิยมของการมีปริญญาไว้ในครอบครองมากจนเกินไป จนกระทั่งคนฮ่องกงหรือสิงคโปร์ไม่เข้าใจว่าทำไมคนไทยถึงยึดติดสิ่งนี้กัน แต่นี่เป็นเรื่องจริงครับ บางทีทำงานมีความสุขกับบริษัทอยู่ดีๆ เจ้านายรัก แต่ก็จำเป็นต้องลาออกไปเรียนต่อเมืองนอก เพราะมันจำต้องเรียนเพื่ออนาคต ไม่ใช่ว่าเรียนแล้วไม่ดีนะครับ ขอย้ำว่ามันจำเป็นต้องเรียนถ้าต้องการก้าวหน้าและมาทำงานอยู่ในเมืองไทยในอนาคต แต่ผมเชื่อเป็นการส่วนตัวว่าแนวโน้มของค่านิยมจากการมีปริญญาโทจะค่อยๆ หมดไป เมื่อเห็นแนวโน้มจากการมี professional qualification มาทดแทนเหมือนประเทศอื่นๆ

2. professional qualification คือ คุณวุฒิเฉพาะทางในสายอาชีพ ยกตัวอย่างง่ายๆ เลย เช่น วิชาชีพแพทย์ จะต้องมีใบประกอบโรคศิลป์ หรือ แม้แต่ทนายความ ก็ต้องมีใบประกอบวิชาชีพ แต่สิ่งที่กำลังจะกล่าวต่อไปนี้ก็คือ professional qualification นั้นมีแนวโน้มว่าจะมีความสำคัญมากขึ้นทุกขณะ ซึ่งปกติแล้วการที่จะได้มาซึ่ง professional qualification นั้นก็จะต้องผ่านการสอบแบบที่ต้องสอบคล้ายๆ เอนทรานซ์ แต่เป็นเอนทรานซ์ระดับนานาชาตินะครับ! คุณไม่จำเป็นต้องไปเข้าเรียนหรือเช็คชื่อใดๆ ทั้งนั้น พอถึงเวลาสอบก็แค่เดินตัวเปล่ากับหัวใจที่ใสซื่อไปตอบข้อสอบให้ถูกเท่านั้น ถ้าผ่านเกณฑ์ (โดยปกติจะอิงกลุ่มด้วย) คุณก็ผ่านแล้วเป็นที่ยอมรับในสายวิชาชีพนั้นๆ  ซี่งแอคชัวรีหรือคณิตศาสตร์ประกันภัยเองก็เป็นหนึ่งในสายอาชีพที่ให้ความสำคัญกับ Professional Qualification เป็นหลักเช่นกัน

ผมถามเพื่อนที่ไม่ใช่คนไทยจากหลายๆ ประเทศว่าถ้ามีคนมาสมัครงานกับเขาสองคน ทั้งสองคนมีบุคคลิกและหน่วยก้านดีทั้งคู่ (หน้าตาไม่นับ) คนนึงมี academic qualification สูงกว่าเช่นจบโท แต่ไม่มี professional qualification ส่วนอีกคนจบแค่ตรี แต่มี professional qualification บางส่วน (สอบผ่านบางขั้น) ถามว่าเขาจะเลือกรับคนแบบไหน  ทุกคนเขาให้ความเห็นเป็นเสียงเดียวกันว่า เขาจะเลือกแบบหลัง (ยกเว้นคนแรกจะสามารถพิสูจน์ได้ว่าเขาสามารถสอบเอา professional qualification ได้ตอนหลัง) เพราะในสมัยนี้มีคนเป็นจำนวนมากที่มี academic qualification (เช่นได้ปริญญาโทหรือเอก) แต่ก็ไม่สามารถสอบเอา professional qualification ได้ และการสอบ professional qualification นั้นก็เป็นสิ่งที่บริษัทหรือนายจ้างต้องการได้มาเพื่อเอามาใช้งานได้จริงๆ และมีเกณฑ์มาตรฐานระดับสากล ส่วนดีกรีปริญญา (academic qualification) นั้นเขาจึงขอแค่ปริญญาตรีก็พอแล้ว

ไม่ได้กล่าวพาดพิงถึงคนจบปริญญาโทนะครับ เพราะผมเองก็บังเอิญมีปริญญาโท 2 ใบเหมือนกัน แล้วลูกน้องเก่าๆ ในฮ่องกงของผมก็เป็นคนจบโทด้วย แต่ถามว่าผมเลือกรับเขาเพราะจุดนั้นมั้ย ก็ขอบอกตามตรงว่าผมไม่ได้เอาเข้ามาเป็นตัวแปรในการตัดสินใจ (criteria) เลยด้วยซ้ำ ผมดูที่ประสบการณ์ทำงานกับ professional qualification ที่เขามีมากกว่า ซ้ำร้ายถ้าตำแหน่งนั้นรับคนที่ประสบการณ์การทำงานไม่มาก ผมยังอยากจะเลือกรับเอาคนที่อายุน้อยกว่ามาด้วย ไม่ใช่เพราะงูอยู่บนหัวนะครับ แต่เพราะว่าคนเหล่านี้เขาจะมีไฟในการเรียนรู้ที่แรงกว่า และเปิดใจในการไขว่คว้า professional qualification มากกว่า ซึ่งอันนี้คงเป็นกรณีเฉพาะในต่างประเทศ เพราะพวกเขาไม่ค่อยคิดจะลาออกเพื่อไปเรียนต่อกันเท่าไรนักด้วย

ผมขอยกตารางเปรียบเทียบ qualification ทั้งสองแบบนี้ให้ดูนะครับ เพื่อจะได้เห็นภาพกันได้มากขึ้น

Academic qualification ในขั้นปริญญาโท

Professional qualification หลังจากจบปริญญาตรี

เข้าเรียน นั่งเช็คชื่อ ส่งการบ้าน ทำโครงงาน ถ้าเรียนในประเทศ ก็สามารถเลือก Full time หรือ part time ได้ ถ้าอยากเป็นนักเรียนนอก ก็ต้องลาออกจากบริษัทเพื่อไปเรียน full time และใช้เวลาในการเตรียมตัวทำเรื่องทำใบสมัครเกือบปี คุณวุฒิที่ได้ขึ้นกับชื่อเสียงของมหาวิทยาลัยที่จบมา มีคนจบมากขึ้นทุกๆ ปี ควรจะต้องไปสอบ professional qualification เมื่อจบปริญญาแล้วอยู่ดี เพื่อเป็นที่ยอมรับของมาตรฐานสากลโลก (โดยเฉพาะในบางสายอาชีพ เช่น แอคชัวรี (actuary) นักวิเคราะห์ (financial analyst) นักจัดการความเสี่ยง (risk management) เป็นต้น) ต้องอยู่ในประเทศนั้นๆ (ยกเว้นเรียนออนไลน์) กำหนดความเร็วช้าของการจบได้ยาก บางรายจะจบไม่จบต้องขึ้นกับว่าชาติก่อนทำบุญไว้ดีกับอาจารย์ (Supervisor) แค่ไหน เหตุผลที่ไม่เป็นเหตุผลของการเรียน : -                    เพื่อนๆ เขาจบโทกันหมดแล้ว (บ้าเห่อ) -                    พ่อแม่ขอร้องมา (อันนี้กตัญญู แบบกู่ไม่กลับ) -                    อยากเท่ (พ่อแม่มีเงิน) -                    อยากจะหลบ(หนี)ไปใช้ชีวิตที่เมืองนอก (อันนี้พ่อแม่ก็มีเงิน)

ทำงานไปด้วย แล้วก็ศึกษาหาความรู้ในสายวิชาชีพไปด้วย ศึกษาด้วยตนเอง (self study) แล้วก็ไปสอบ บริษัทสนับสนุนและส่งสอบ บางบริษัทมีวันหยุดและเงินโบนัส หรือ การปรับเงินเดือนให้ เป็นเสมือนการเอนทรานซ์ระดับโลก ได้มาตรฐานสากล เป็นที่ต้องการมากขึ้นทุกๆ ปี สอบได้ยากกว่า อาจไม่มีกำหนดจบ บางคนใช้เวลาถึง 10 ปี แต่เมื่อจบแล้ว ไม่จำเป็นที่จะต้องมีปริญญาอีกต่อไป (โดยเฉพาะในบางสายอาชีพ เช่น แอคชัวรี (actuary) นักวิเคราะห์ (financial analyst) นักจัดการความเสี่ยง (risk management) เป็นต้น) สามารถสอบที่ไหนก็ได้ในทุกมุมโลก (เหมือนสอบ TOEFL) เร็วช้าขึ้นกับความสามารถและความพยายาม ถ้ามีความสามารถสูงก็สอบจบได้เร็ว เหตุผลที่เป็นเหตุผลของการเรียน : -                    ไม่เสียประสบการณ์ทำงาน -                    ไม่ต้องไปวุ่นเตรียมใบสมัคร -                    เกี่ยวข้องโดยตรงกับสายวิชาชีพ -                    ตรงตามมาตรฐานสากลโลก

ดังนั้นหลายๆ คนเคยถามผมว่า การเรียนต่อปริญญาโทนั้นจำเป็นหรือเปล่า ผมว่าไม่ว่าที่ไหนๆ ก็สามารถเรียนรู้อยู่ทุกเวลาทุกสถานที่ได้ ขอแค่ให้มีกรอบความคิดที่จะเรียนรู้ ความรู้มันก็มาเอง การศึกษาต่อในระดับปริญญาโทก็เป็นสิ่งที่ช่วยให้เรามีเวลาไปทุ่มเทเพื่อสร้างความรู้ความเข้าใจในศาสตร์ต่างๆ ได้มากขึ้น แต่ถ้าถามว่าการมีปริญญาโทมีความจำเป็นสำหรับความก้าวหน้าในอาชีพการงานมั้ย ผมคงต้องขอตอบตามความเห็นส่วนตัวว่า มันก็คงจะจำเป็นระดับหนึ่ง ที่จำเป็นเพราะ ขณะที่เป็นอยู่นี้ตลาดไทยมันบังคับ มาตรฐานของสังคม ผมเป็นคนไทยเหมือนกัน ผมเข้าใจความรู้สึกนี้ดี แต่เมื่อมามีประสบการณ์ในการทำงานในต่างประเทศ ได้มีโอกาสได้สัมภาษณ์(ตอนรับลูกน้อง) และถูกสัมภาษณ์(ตอนถูกล่าตัว) ก็ได้กรอบความคิดที่เป็นอีกมุมมองนึงซึ่งต่างกับสิ่งที่คนไทยคิดโดยสิ้นเชิง

แต่ก็ถามต่อไปว่าแล้ว professional qualification ล่ะจำเป็นหรือเปล่า อันนี้จำเป็นมากครับ การเรียนเหล่านี้เป็นการเรียนรู้ด้วยตัวเองแล้วก็หล่อหลวมกระบวนการความคิดให้ถูกต้องตามยุคสมัยปัจจุบัน จะสังเกตเห็นว่าตำราเรียนที่ใช้ตอนเรียนปริญญานั้นเป็นตำราที่แต่งมานานแล้ว บางเล่มแต่งมานานถึง 20 ปี หมายความว่าเป็นความรู้ที่ถูกแช่มากว่า 20 ปีแล้ว ดังนั้นเขาจึงบอกว่า ตำราเรียนจาก academic qualification นั้นเป็นแบบอยู่นิ่ง (static) แล้วหันมานิยม professional qualification ซึ่งเป็นแบบทันยุคสมัยและมีการปรับปรุงให้ดีขึ้นอยู่ตลอดเวลา (dynamic) เนื่องจากคณะกรรมการที่จัดหลักสูตรด้าน professional qualification ก็เป็นคนที่คัดสรรมาจากบริษัทใหญ่ๆ ระดับโลก ที่เป็นจ้าวแห่งวงการนั้นๆ นั่นเอง ดังนั้นในตัวหลักสูตรจึงได้มีการเชื่อมโยงกับความรู้ในตลาดการทำงานในขณะนั้นด้วย

สุดท้ายนี้ ขอยกตัวอย่างของ professional qualification ที่อาจจะเคยได้ยินบ้างในเมืองไทยนะครับ

FSA (Fellowship of Society of Actuaries) เป็น ขั้นสูงสุดของ professional qualification ของ แอคชัวรี (ปัจจุบันมีเพียง 6 คนในเมืองไทยเท่านั้น)

FRM (Financial Risk Manger) หรือ PRM (Professional Risk Manager) เป็น ขั้นสูงสุดของ professional qualification ของ financial risk management

CFA (Chartered Financial Analysts) เป็น ขั้นสูงสุดของ professional qualification ของ financial analyst

CERA (Chartered Enterprise Risk Analysts) เป็น ขั้นสูงสุดของ professional qualification ของ Enterprise Risk Management

CPA (Certified Public Accountant) หรือ ACCA (Association of Chartered Certified Accountants) เป็น ขั้นสูงสุดของ professional qualification ของ นักบัญชี

CIA (Certified Internal Auditor) เป็น ขั้นสูงสุดของ professional qualification ของ Auditor

CIPR (Chartered Institute of Public Relations) เป็น ขั้นสูงสุดของ professional qualification ทางด้าน Public Relations

ก่อนจะจบนั้น อยากจะแถมคำศัพท์ภาษากวางตุ้งที่ใช้กันในฮ่องกงอีกซักคำ เพราะคำว่าไฟฉายนั้นดันไปพ้องกับคำว่าไฟฉายในภาษากวางตุ้งซึ่งถือเป็นคำพูดหยาบคาบของเขาครับ ถ้าลองไปพูดใส่หน้าคนฮ่องกงว่า “ไฟฉาย” จะหมายถึงเรากำลังว่าเขาว่าไอ้คนไร้ประโยชน์ครับ

สำหรับคนไทยเราในตอนนี้ก็ควรจะเลือกมองหาไฟแช็คกันบ้างได้แล้วล่ะครับ เพราะมันเป็นไฟที่จุดขึ้นมาแล้วได้ใช้ประโยชน์เฉพาะทางเหมือน professional qualification หรือการสอบเป็นมืออาชีพเฉพาะทางนั่นเอง อย่ามัวแต่พุ่งความสนใจกับไฟฉายจนพลาดโอกาสอื่นๆ ที่ดีในชีวิตไปครับ

บริหารเวลาภาษาแอคชัวรี (Time management)

บริหารเวลาภาษาแอคชัวรี (Time management)

พิเชฐ เจียรมณีทวีสิน (ทอมมี่) FSA, FIA, FSAT, FRM, MBA, MScFE (Dist), B.Eng (Hons)

การที่จะเป็นนักคณิตศาสตร์ประกันภัยหรือแอคชัวรีที่ดีได้นั้นคงต้องอาศัยฝีมือทั้งบุ๋นและบู๊ให้แสดงได้ออกมาพร้อมๆ กัน ไม่ว่าจะเป็นการอ่านหนังสือสอบ การเรียนรู้ทฤษฎีใหม่ การจับประเด็นให้ไวและทัน การสื่อสาร การนำประชุม การตัดสินใจ ความมีไหวพริบ รวมไปถึงงานบริหาร เป็นต้น ซึ่งการบริหารที่สำคัญไปกว่าการบริหารงานและการบริหารคนทั้งปวงก็คือ “การบริหารเวลา”

การบริหารที่สำคัญไปกว่าการบริหารงานและการบริหารคนทั้งปวงก็คือ “การบริหารเวลา”

“การบริหารเวลา” เป็นหัวใจหลักของความสำเร็จสู่หนทางของนักคณิตศาสตร์ประกันภัยที่ต้องการขึ้นมาสอบผ่านหมดจนเป็นเฟลโล่ เพราะจำเป็นต้องอ่านหนังสือสอบไปด้วยพร้อมทั้งทำงานไปด้วยจนเวลาในแต่ละวันไม่เคยจะพอ และด้วยเหตุนี้เอง นักคณิตศาสตร์ประภันภัยที่สอบผ่านครบหมดแล้วจึงรู้สึกว่ามีเวลามากมายเหลือเกินในช่วงที่เป็นเฟลโล่แรกๆ เนื่องจากปรับตัวไม่ทันจากการที่เคยอ่านหนังสือต่อเนื่องกันนับสิบๆ ปี แต่พอผ่านไปสักระยะก็จะมีความสามารถรับงานได้มากมาย (Multi-tasks skill) เนื่องจากเรียนรู้วิชา “การบริหารเวลา” ตั้งแต่สมัยที่ยังต้องสอบมาอย่างไม่รู้ตัว

“การบริหารเวลา” เป็นหัวใจหลักของความสำเร็จสู่หนทางของนักคณิตศาสตร์ประกันภัยที่ต้องการขึ้นมาสอบผ่านหมดจนเป็นเฟลโล่

แนวคิดเรื่อง “การบริหารเวลา” นั้นได้มีการคิดค้นขึ้นมาหลายยุค โดยเริ่มแรกก็เป็นเพียงแค่การจดใส่กระดาษแล้วลิสต์เป็นหางว่าว พอทำงานชิ้นหนึ่งเสร็จก็ขีดฆ่า แล้วก็ไปทำงานชิ้นต่อไป แต่ในที่นี้ เราจะมากล่าวถึงเทคนิค “การบริหารเวลา” ในยุคสมัยใหม่ ที่ต้องอาศัยการมองการณ์ไกลประกอบกับการจัดลำดับความสำคัญก่อนหลังของงานเข้าไปด้วย ดังเช่นการวิเคราะห์ตัวอย่างประกอบดังต่อไปนี้

หลักการบริหารเวลาแบบใหม่นี้คือการเพิ่มมิติของความสำคัญของสิ่งที่เราควรจะทำเข้าไป แล้วอย่าทำตัวเป็นเหมือนเครื่องจักร แต่ต้องมองการณ์ไกลแล้วก็กำหนดเป้าหมายระยะกลางกับระยะยาวให้ชัดเจน

ก้อนหิน ก้อนกรวด ก้อนทราย และน้ำ

มีอุปกรณ์อยู่ 4 ชนิด นั่นก็คือ ก้อนหิน ก้อนกรวด ก้อนทราย แล้วก็น้ำจำนวนหนึ่ง ทีนี้ถ้าเราต้องการใส่ของ 4 ชนิดนี้ลงไปในถังเหล็กใบใหญ่ใบหนึ่ง โดยบอกว่า “ความจุของถังใบนี้เปรียบเหมือนกับขีดความสามารถของคนๆ หนึ่ง ในช่วงเวลาหนึ่ง” แล้วจะต้องเรียงลำดับการใส่ของ 4 ชนิดนี้ลงในถังอย่างไร

ในที่นี้เราจะให้ 1) ก้อนกรวดเปรียบเหมือนกับงานที่สำคัญและเร่งด่วน 2) ก้อนหินเปรียบเหมือนงานที่สำคัญแต่ไม่เร่งด่วน 3) เม็ดทรายเปรียบเหมือนกับงานที่เร่งด่วนแต่ไม่สำคัญ 4) น้ำเปรียบเหมือนงานที่ไม่สำคัญและไม่เร่งด่วน

ปกติคนเรานั้นจะพยายามจัดการกับงานที่สำคัญและเร่งด่วนซึ่งก็คือก้อนกรวดก่อน และเมื่อทดลองใส่ก้อนกรวดลงไปก่อน ก็ปรากฏว่าไม่เหลือที่จะใส่ก้อนหินซึ่งเปรียบเหมือนงานที่สำคัญแต่ไม่เร่งด่วนได้

แต่ถ้าหากเปลี่ยนวิธีการใส่ใหม่ล่ะ ลองใส่ก้อนหินทีละก้อนลงไปในถังก่อน จนเต็มถัง ซึ่งดูผิวเผินแล้วก็เหมือนกับว่าถังใบนั้นมันเต็มและใส่อะไรไม่ได้อีกแล้ว แต่เมื่อหยิบก้อนกรวดใส่เข้าไปข้างบนถังแล้วเขย่าให้ก้อนกรวดตกลงไปในถังจนหมด หนำซ้ำจริงๆ แล้วยังมีที่เหลือพอไว้ให้ใส่ทรายเข้าไปอีกด้วย และก็คงจะเดากันออกว่า เราสามารถตักน้ำใส่เข้าไปในถังที่เหลือจนเต็มได้อีกด้วย

เทคนิคการบริหารเวลาสามารถแบ่งออกเป็น 3 ยุค

ยุคแรกเน้นการใช้เศษกระดาษบันทึก ยุคที่สองจะเน้นการใช้แผนการดำเนินงานและตารางโปรแกรมประจำวันซึ่งสะท้อนความสำคัญของการวางแผน ส่วนยุคปัจจุบันจะเน้นการจัดการโดยแบ่งแยกประเภทของหน้าที่การงานตามดีกรีความสำคัญของงานเพื่อพิจารณาลำดับความเร่งด่วนในการจัดการงานดังกล่าว เทคนิคทั้งสามแบบต่างมีเรื่องการมอบหมายงานเกี่ยวข้องอยู่ด้วยตามความต้องการของปริมาณและลักษณะเฉพาะของงานแต่ละชิ้น

  

ยุคแรกเน้นการใช้เศษกระดาษบันทึก ยุคที่สองจะเน้นการวางแผนการดำเนินงานและตารางโปรแกรมประจำวัน ส่วนยุคปัจจุบันจะเน้นการจัดการ

สำหรับหลักการบริหารเวลานั้น ถ้าเราให้ถังของเราเติมเต็มไปด้วยก้อนกรวด ทราย และน้ำ ก็คงจะไม่มีโอกาสได้ใส่ก้อนหินลงไปได้ แต่ถ้าหากใส่ก้อนหินลงไปก่อน ในถังก็จะยังมีเนื้อที่ที่จะใส่สิ่งอื่นๆ เข้าไปได้อีก ดังนั้น การบริหารเวลาที่ได้ผลต้องดูว่า อะไรคือก้อนหิน อะไรคือก้อนกรวด เม็ดทราย และน้ำ และยังไงซะ เราก็ควรจะต้องใส่ก้อนหินลงไปในถังเป็นอันดับแรกก่อน

งานที่เร่งด่วนและสำคัญ คือ ก้อนกรวด	งานที่ไม่เร่งด่วนแต่สำคัญ คือ ก้อนหิน
งานที่เร่งด่วนแต่ไม่สำคัญ คือ ทราย	งานที่ไม่เร่งด่วนและไม่สำคัญ คือ น้ำ

งานที่เร่งด่วนและสำคัญ คือ ก้อนกรวด

เรื่องที่เร่งด่วนและสำคัญคือ เรื่องวิกฤตที่ต้องทำเดี๋ยวนี้ วันสุดท้ายแล้ว ถ้าไม่ทำก็จะมีปัญหา หรือไม่ก็มีประชุมด่วนเข้ามา รวมถึงเรื่องอะไรที่ต้องแข่งกับเวลาเพื่อชี้เป็นชี้ตาย ถ้าเปรียบเทียบกับในสนามรบแล้ว ก็เหมือนกับแม่ทัพที่จะต้องจัดการกับข้าศึกประชิดเมือง หรือมีปัญหาเรื่องภัยธรรมชาติที่จะต้องรีบจัดการอย่างเร่งด่วน

คนที่เน้นแต่จัดการเรื่องประเภทก้อนกรวดจะเป็นคนที่รู้สึกถูกกดดัน ลุกลี้ลุกลน และวนเวียนอยู่กับเรื่องวิกฤตการณ์ต่างๆ และวันๆ เอาแต่แก้ปัญหาประชิดตัวจนอ่อนล้า ไม่มีแรงเหลือไปทำอย่างอื่น เครียดแบบหมดสภาพเพราะมัวแต่ยุ่งกับเรื่องเฉพาะหน้า

ถ้าเปรียบกับชีวิตประจำวันในการทำงานแล้วก็เหมือนกับการที่มีคำสั่งด่วนจากประธานบริษัทให้จัดการแก้ปัญหาอย่างใดอย่างหนึ่งให้เสร็จสิ้นภายในวันนี้ เป็นต้น

งานที่เร่งด่วนแต่ไม่สำคัญ คือ ทราย

เรื่องที่เร่งด่วนแต่ไม่สำคัญ คือ เรื่องที่โทรมาขัดจังหวะแต่ไม่มีผลกับเรา ต้องตอบหรือทำธุระให้ชาวบ้านเขาเดี๋ยวนี้ แต่ไม่ทำก็ไม่ได้กระทบอะไรมากมายนัก เช่น รับรองแขกที่ไม่ได้รับชิญ จัดการกับจดหมายเอกสาร หรือ โทรศัพท์ทั่วไป เข้าประชุมทั่ไป หรือการประชุมและกิจกรรมทั่วไปที่ไม่สำคัญ

คนที่เน้นเรื่องประเภทเม็ดทรายจะขาดพลังสร้างสรรค์ คบคนแบบผิวเผิน มองเห็นแต่เรื่องเฉพาะหน้า ไม่รู้ว่าเป้าหมายในการทำงานคืออะไร มองในแง่ดีก็คือเป็นคนว่าง่าย มีใครสั่งให้ทำอะไรก็ทำ เป็นคนที่ยังแยกแยะว่าอะไรคือสิ่งสำคัญได้ไม่ดีนักซึ่งเมื่ออยู่ๆ ไปก็จะรู้สึกว่าตัวเองถูกควบคุม เบื่อ เซ็ง และเกิดปัญหาอื่นๆ ตามมาได้

งานที่ไม่เร่งด่วนและไม่สำคัญ คือ น้ำ

เรื่องที่ไม่เร่งด่วนและไม่สำคัญ คือ เรื่องหยุมหยิม ไม่เกี่ยวกับงานแล้วก็ไม่จำเป็น ทำแล้วไม่เกิดผลอะไร เสียเวลาแล้วก็ไม่สำคัญ ยกตัวอย่างเช่น งานจุกจิกทั่วไปที่ทำหรือไม่ทำก็ได้ งานเลี้ยงสังสรรค์ทั่วไปที่ไม่จำเป็น กิจกรรมที่น่าสนใจทั่วไป ซึ่งรวมถึงการติดหนังหรือบ้าดาราจนเกินความพอดี นั่งคุยโทรศัพท์ทั้งวัน หรือไม่ก็บ่นเรื่องแฟนไปมีชู้ เป็นต้น

พวกที่นิยมเรื่องราวประเภทน้ำมักไม่ค่อยจะมีความรับผิดชอบ ทำอะไรไม่เป็นชิ้นเป็นอัน พึ่งพาตัวเองไม่ได้ ต้องอาศัยผู้อื่นให้คอยช่วยเหลือเสมอ แถมทำงานหลักๆ ที่ได้รับมอบหมายได้ไม่ทัน แต่ที่เก่งก็คือเรื่องการหาข้อแก้ตัวให้กับตัวเองให้บ่อยๆ ถ้าจะให้เรียกกันตรงๆ ก็คือการทำตัวได้ไร้สาระไปวันๆ อย่างไม่มีที่ติได้นั่นเอง

งานที่ไม่เร่งด่วนแต่สำคัญ คือ ก้อนหิน

เรื่องที่ไม่เร่งด่วนแต่สำคัญ คือ เรื่องการวางแผนงาน การพัฒนาตนเอง การดูแลสุขภาพ ถ้ามัวแต่ผลัดวันประกันพรุ่งแล้วก็จะกลายเป็นเรื่องวิกฤตได้ในภายภาคหน้า ยกตัวอย่างเช่น โครงการใหม่ การพัฒนาประสิทธิภาพการผลิต การสร้างความสัมพันธ์กับหุ้นส่วน การเพิ่มขีดความสามารถในการจัดการกับปัญหาในอนาคต การพัฒนาบุคคลากรภายใต้การบังคับบัญชาของเราให้เก่งขึ้น หรือแม้กระทั่ง การเตรียมตัวสอบเพื่อเพิ่มพูนความรู้ความสามารถในเนื้องานที่ทำอยู่ให้มากขึ้น

คนที่จัดการกับเรื่องประเภทก้อนหินได้นั้น เป็นคนมีประสิทธิภาพ เพราะจะเก่งในการวิเคราะห์สถานการณ์ เวลา และสิ่งแวดล้อม สามารถจับประเด็นหลักของปัญหา สามารถจัดการกับเรื่องเร่งด่วนและควบคุมสถานการณ์ไม่ให้เกินกว่าเหตุ ป้องกันปัญหา กล้าฟันธงและใช้หลักการจัดการได้อย่างเหมาะสม คนพวกนี้จะมีวิสัยทัศน์ มีอุดมการณ์ มองการณ์ไกล เคารพระเบียบ สามารถควบคุมตัวเอง มีความสมดุลในชิวิต ดำเนินชีวิตอย่างมีวินัย และสามารถทำงานชิ้นใหญ่ได้

พอถึงตรงนี้แล้ว มีบางคนอาจจะถามว่าเป็นไปได้ไหมที่ว่าถ้าเน้นก้อนหินมากเกินไปจะมองข้ามก้อนกรวด เพราะก้อนกรวดมากับความเร่งด่วน แต่ถ้าคิดดูดีๆ แล้วก็จะรู้ว่า ก้อนกรวดนั้นมันก็คือก้อนหินที่แตกสลายลงไปเป็นก้อนกรวดนั่นเอง และถ้าเราให้ความสำคัญกับเรื่องประเภทก้อนหินเยอะ ก็จะทำให้มีปัญหาประเภทก้อนกรวดน้อย ส่วนคนที่เน้นก้อนกรวดนั้นก็จะมีแต่ก้อนกรวดเข้ามาอยู่เรื่อยๆ ตลอดเวลา

ตารางการบริหารเวลา	เร่งด่วน	ไม่เร่งด่วน
สำคัญ	เรื่องวิกฤตที่ต้องทำเดี๋ยวนี้ วันสุดท้ายแล้ว ถ้าไม่ทำก็จะมีปัญหา หรือไม่ก็มีประชุมด่วนเข้ามา เรื่องอะไรที่ต้องแข่งกับเวลาเพื่อชี้เป็นชี้ตาย	การวางแผนงาน การเตรียมตัวสอบ การพัฒนาตนเอง การดูแลสุขภาพ ถ้ามัวแต่ผลัดวันประกันพรุ่งแล้วก็จะกลายเป็นเรื่องวิกฤตได้ในภายภาคหน้า
ไม่สำคัญ	เรื่องที่โทรมาขัดจังหวะแต่ไม่มีผลกับเรา ต้องตอบหรือทำธุระให้ชาวบ้านเขาเดี๋ยวนี้ แต่ไม่ทำก็ไม่ได้กระทบอะไรมากมายนัก	เรื่องหยุมหยิม ไม่เกี่ยวกับงานแล้วก็ไม่จำเป็น ทำแล้วไม่เกิดผลอะไร เสียเวลาแล้วก็ไม่สำคัญ ติดหนังหรือบ้าดาราจนเกินความพอดี นั่งคุยโทรศัพท์ทั้งวัน หรือไม่ก็บ่นเรื่องแฟนไปมีชู้

เมื่อรู้ซึ้งถึงการจัดลำดับความสำคัญของงาน ซึ่งสิ่งเหล่านี้ต้องอาศัยการมองการณ์ไกลแล้วก็มีเป้าหมายที่มุ่งมั่น แล้วก็แน่นอนครับ การสอบเป็นแอคชัวรีขั้นเฟลโล่ให้ได้ก็เป็นเรื่องที่สำคัญแต่ไม่เร่งด่วนเหมือนงานประเภทที่เป็นก้อนหินที่พร้อมจะแตกเป็นก้อนกรวดได้ทุกเมื่อ เพราะเมื่อมีงานที่จำเป็นต้องใช้ความรู้ขึ้นมา แต่ทำไม่เป็นนั้น ก็จะทำให้งานที่ทำเกิดความผิดพลาดเสียหาย หรือสูญเสียโอกาสที่ดีในอนาคตได้

ซึ่งหลักการบริหารเวลาแบบนี้ก็คือการเพิ่มมิติของความสำคัญของสิ่งที่เราควรจะทำเข้าไป อย่าทำตัวเป็นเหมือนเครื่องจักร แต่ต้องมองการณ์ไกลแล้วก็กำหนดเป้าหมายระยะกลางกับระยะยาวให้ชัดเจน ผมว่าแค่นี้ก็ช่วยทำให้ใช้เวลาได้มีประสิทธิภาพแล้วก็มีความสุขเพิ่มขึ้นมากแล้วครับ